vicious love : chapter 4 NC
พลั่ก!!
เรือนร่างบางถูกผลักลงไปบนโต๊ะพร้อมกับร่างสูงคร่อมตัวลงมา ข้าวตัวสั่นได้แต่พึมพำว่าให้ปล่อยไป หากแต่คนตัวใหญ่กว่าไม่ฟังกลับปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ออกอย่างเชื่องช้า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่อทำให้คนด้านใต้รู้สึกสะท้านไปถึงหัวใจ
"มึงชอบกูไม่ใช่หรอ..." เสียงทุ้มกระซิบข้างหูแล้วขบกัดเบาๆทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นเพราะรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง มือบางพยายามผลักไสอกแกร่งออกแต่ก็ไร้กำลัง
อิฐยิ้มชอบใจกับปฏิกริยาของคนตรงหน้าก่อนที่จะปลดกางเกงตัวโคล่งออกจนอีกฝ่ายเปลือยเปล่า ขาเรียวพยายามหนีบกันแน่นแต่มือหนาก็จับมันแยกออกอย่างง่ายดาย
"ฮึก พะ พี่อิฐ.. อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ" ข้าวเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น มือคู่น้อยไหว้และอ้อนวอนอย่างหมดหนทาง แต่คำตอบที่ได้รับก็คือรอยกัดบนคอเรียว ริมฝีปากได้รูปดูดดุนอย่างเอาแต่ใจแล้วฝากรอยสีแดงเป็นจ้ำเอาไว้มากมายก่อนที่จะเลื่อนลงต่ำมาที่ยอดอก มือบางเลื่อนมาปิดที่ปากตัวเองแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงที่น่าอับอายหลุดออกมา
"ร้องออกมาสิ กูอยากฟัง" ไม่พูดเปล่า มือแกร่งยังเอื้อมไปกระชากมือเล็กๆออกจากใบหน้าหวานแล้วดึงมาพาดที่ไหล่ตน ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีชมพูหวานก่อนที่จะดูดเม้มอย่างชอบใจ ร่างเพรียวบางเผลอแอ่นตัวขึ้นอย่างเผลอไผลแล้วกอดคอแกร่งแน่น ลิ้นร้อนละเลงไปทั่วแผ่นอกเลยลงมาถึงท้องน้อย ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายจนคนโดนกระทำร้องครางออกมาไม่ขาด
"อ๊าา.. พะ พอแล้ว อืออ"
"...ฮึ.. มึงชอบกูไม่ใช่หรอ.. บอกกูมาสิ" อิฐเอ่ยถามแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน ข้าวรีบส่ายหน้าปฏิเสธแต่ร่างสูงกลับเอื้อมมือไปบีบที่ส่วนอ่อนไหวของเขาแน่น
"อย่ามาตอแหล.. มึงชอบกูใช่ไหม?!!" ร่างสูงถามย้ำแต่ใบหน้าหวานก็ยังส่ายหน้ายืนยัน กลัวว่าถ้าตอบว่าใช่คนตรงหน้าจะยิ่งโกรธและเกลียด มือหนาเริ่มบีบแรงขึ้นจนน้ำตาใสๆรินไหลออกมาจากดวงตากลมโต เมื่อข้าวยังดื้อดึงโกหกต่อไป นิ้วเรียวจึงจิกลงไปอย่างแรงที่ส่วนปลายของท่อนเนื้อทำให้คนโดนกระทำสะดุ้งตัวโยนด้วยความเจ็บ
"ฮือๆ ผมชอบพี่!!" ข้าวตะโกนออกมาเมื่อทนความเจ็บไม่ไหว อิฐยกยิ้มอย่างชอบใจแล้วคลายมือออก
"... หึหึ เสียดายว่ะ ที่มึงมีไอ้นี่" ร่างสูงเอ่ยแล้วลูบไปที่ท่อนเนื้อของคนตรงหน้า ดวงตาคมเหลือบเห็นอุปกรณ์บางอย่างบนโต๊ะข้างชั้นเก็บของก่อนที่ขายาวจะเดินไปที่จุดหมายแล้วหยิบมันขึ้นมา ข้าวปรือตาขึ้นเล็กน้อยแล้วหันไปมอง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังเดินกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างก็ตกใจพยายามเขยิบตัวหนี แต่ก็สายไปเสียแล้วเมื่อมือหนากระชากข้อมือบางแน่นแล้วผลักให้ร่างบางลงไปนอนราบกับโต๊ะ
"ฮือๆ อย่าทำผมเลย ฮึก.. ผะ ผมขอโทษ ฮือๆ" ข้าวร้องเสียงสั่นด้วยความกลัว อิฐแสยะยิ้มแล้วแยกขาเรียวออกก่อนที่จะเขยิบตัวเข้าไปตรงกลาง มือหนาจับท่อนเนื้อสีอ่อนแล้วลูบเบาๆ
"มึงรักกูไม่ใช่หรอ.. ถ้าไม่มีไอ้นี่ กูก็อาจจะรักมึงก็ได้" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใจเย็นก่อนที่จะนำอุปกรณ์ที่หยิบมาไปใกล้อวัยวะของอีกฝ่ายทำให้ร่างบางพยายามดันตัวหนีแต่ก็ถูกจับขาไว้ กรรไกรสีเงินขนาดใหญ่ค่อยๆสัมผัสบนจุดอ่อนไหวจนข้าวสะดุ้งเพราะความเย็น อิฐค่อยๆง้างมันออกแล้วเลื่อนไปใกล้ให้ท่อนเนื้ออยู่ระหว่างกลางความคมกริบ
"ฮือๆ... "
".. กลัวหรอ"
".. คะ ครับ ฮึก.. ยะ อย่าทำผม.. ฮือๆ ผมขอโทษ"
"ขอโทษกูเรื่องอะไร... "
"... ฮือ" ไม่มีคำตอบเพราะเขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน การที่เขาชอบคนๆนี้มันผิดด้วยหรือ.. ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ด้วย ดวงตากลมโตหลับปี๋เมื่อเห็นว่านิ้วเรียวยาวทำท่าจะกดกรรไกรเข้าหากัน แต่แล้วความเย็นของเหล็กก็หายไป กลายเป็นเสียงหัวเราะแทน
"ฮ่าๆๆ.. มึงคิดว่ากูจะตัดของมึงจริงๆหรือไง.. ถึงมึงไม่ไอ้นี่ กูก็ไม่คิดพิศวาสมึงหรอก" คำพูดของร่างสูงทำให้คนด้านใต้สะอึก เสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีก.. และไม่รู้ว่าตัวเองต้องการให้อีกฝ่ายทำอะไรกันแน่ ถ้าเกลียดกัน.. ก็ควรที่จะปล่อยเขาไป
"มึงยังซิงอยู่หรือเปล่าวะ.. หรือว่าเสร็จไอ้พอสไอ้ไทม์มันไปแล้ว.. หึ ถ้ากูลองมันคงไม่เสียหายหรอกนะ" อิฐเอ่ยราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป และในระหว่างที่มือหนากำลังวางกรรไกรเหล็กลง ร่างเล็กก็รีบวิ่งกะโผลกกะเผลกไปที่ประตูทันทีแต่ก็ต้องสะดุดล้มเพราะกางเกงตัวใหญ่ที่ลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า มือเล็กพยายามตะเกียกตะกายคว้าลูกบิดประตูแต่เสียงหัวเราะสะใจและมือหนาก็คว้าข้อเท้าเขาไว้แล้ว
"มึงควรจะดีใจนะ ที่กูจะเอามึง.. คงเอาหน้ากูไปชักว่าวบ่อยๆหล่ะสิ" อิฐเอ่ยกลั้วหัวเราะก่อนรั้งตัวร่างบางให้ยืนขึ้น ดันไหล่บางให้ด้านหน้าของคนที่ตัวเล็กกว่าติดประตู
"ฮือๆ อย่าทำผมเลย ฮึก" ข้าวร้องอ้อนวอนปนสะอื้น สั่นไปทั้งตัวเมื่อคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับร่างกายของตน ท่อนเนื้อแข็งร้อนถูเบาๆที่ร่องก้นทำให้เขาสะดุ้ง พยายามกระเถิบหนีแต่มือหนาก็เอื้อมขึ้นมากระชากเส้นผมอย่างแรง
"อยู่นิ่งๆสิวะ.. " เสียงทุ้มสบถแล้วถูจุดอ่อนไหวของตัวเองบนแก้มก้นขาวๆ ความนิ่มทำให้เขาแทบอดใจไม่ไหว มือหนาอีกด้านขยำสะโพกกลมอย่างแรงจนเป็นรอยมือ อิฐดันแก่นกายตนไปใต้หว่างขาของร่างบางแล้วขยับเข้าออกเบาๆ ความร้อนและแรงเสียดสีทำให้ข้าวสูดปากด้วยความเจ็บเพราะรอยแผลไหม้จากก้นบุหรี่ที่ยังไม่จางหาย
"อื้อ.." ข้าวร้องครางเมื่อถูกไซร้ที่ลำคอ เสียงดูดจ๊วบจ๊าบทำให้เขายิ่งเกิดอารมณ์ ด้านหลังของเสื้อเชิ๊ตตัวโคล่งถูกเลิกขึ้นเผยให้แผ่นหลังสีขาวเนียน มือหนาสัมผัสมันอย่างเอาแต่ใจเป็นเจ้าข้าวเจ้าของก่อนที่จะจับท่อนเนื้อของตนออกแล้วจ่อไปที่ช่องทางแน่นที่ชมพู ของเหลวใสๆเปรอะเหนียวไปทั่วขาหนีบของร่างบาง อิฐยกยิ้มก่อนที่จะกดสะโพกลงไปอย่างแรงทำให้ข้าวร้องเสียงหลงกำมือแน่นด้วยความจุกและเจ็บ
"อึก.. จะ เจ็บ.. ฮึก พี่อิฐเอาออก.. "
"ปากบอกให้เอาออก แต่มึงกลับตอดกูแน่น.." เสียงทุ้มกระซิบเสียงกระเส่าข้างหูแล้วขบกัดเบาๆ สะโพกหนาค่อยๆขยับเข้าออก ด้านในร้อนระอุบีบแน่นทำให้เขาแทบทนไม่ไหว ขาเรียวหมดเรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ แขนแกร่งจึงโอบรอบเอวบางเพื่อประคองไว้
"งือออ... "เสียงหวานครางในลำคอเมื่อท่อนเนื้อของร่างที่แนบชิดติดกันไปโดนจุดกระสัน รู้สึกเสียวจนเผลอไผล ร่างสูงยิ้มชอบใจแล้วกระแทกตัวแรงขึ้นที่จุดเดิมซ้ำๆหลายครั้ง ผนังเนื้อด้านในตอดตุบๆบีบร้อนแน่นราวกับต้องการให้ปลดปล่อยออกมาเสียที ใบหน้าหล่อซบลงบนไหล่บางก่อนที่จะเร่งจังหวะเร็วและแรงขึ้นอีก ข้าวหอบสั่นจนทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาเปื้อนผนัง อิฐใช้แขนแกร่งช้อนขาด้านขวาของร่างบางขึ้นเล็กน้อยแล้วขยับสะโพกเข้าไปเพื่อให้มันลึกเข้าไปอีก
"อ๊าา.." ข้าวร้อง.. ทั้งเหนื่อยและอาย ในสมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกปล่อยให้อีกฝ่ายเก็บเกี่ยวความสุขกับร่างกายอ่อนปวกเปียกของตนอย่างเอาแต่ใจ
อิฐกระแทกเข้าไปสองสามทีก็ชะลอลงก่อนที่จะฉีดของเหลวสีน้ำนมเข้าไปในช่องทางที่แดงสด เขาแช่ไว้เช่นนั้นก่อนที่จะค่อยๆขยับออก ช่องทางขยายกว้างพร้อมกับน้ำรักไหลเยิ้มออกมามากมายเปื้อนขาขาวๆ เลือดสีแดงสดจากรอยฉีกผสมผสานเล็กน้อยหยดรวมกันไปจนถึงข้อเท้าแล้วเปื้อนลงบนพรม เมื่อแขนแกร่งคลายออก เรือนร่างบางก็ลงไปกองกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เสียงหอบดังก้องปนกับเสียงสะอื้น
".. ไม่เลวนี่หว่า.. ถ้ามึงมีตรงนี้หน่อยก็คงดี ฮ่าๆ" เสียงทุ้มหยาบเอ่ยแล้วสัมผัสไปที่ยอดอกสีชมพูที่บวมแดงจากการดูดเค้นตอนแรก ใบหน้าหวานซีดเซียวไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยอะไร
"ถ้ามึงคิดจะเปิดประตูออกไป.. กูเตือนมึงไว้เลยว่ามึงได้เจ็บกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่าแน่" เจ้าของห้องเอ่ยก่อนที่จะดึงกางเกงขึ้นแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ข้าวนั่งหอบเหนื่อยก่อนที่จะค่อยเหยียดขาออกแล้วพบว่าขาเรียวของตนเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวมากมาย พยายามที่จะพยุงตัวขึ้นก็ต้องลมลงไปนั่งหลายทีจนล้มเลิกความตั้งใจ
.gif)
